فرابهار

 

 

تهران یه روزی خونه ما بود در امتداد شب سفر کردیم

میراث ما شد رد پاهامون باید به شهر خسته برگردیم

تهران یه روزی خونه ای ما بود از تخت جمشید تا خود شاپور

عاشق شدیم توی کوچه پس کوچه اش بازم قشنگه خونه مون از دور

غربت همین رویایی غمگینه غربت همین عکس های تا خورده است

تهران یه روزی خونه ای ما بود شهری که دیگه سرد افسرده است

تهران پر از لبخند بارون بود یاد بنان و تارِ شهنازی

عاشق شدن با نغمه ای ویگن بغض الهه اوج آوازی

بازم صدای ساز فرهاده توی کافه های خسته و خالی 

تصویر خاکستری شهرم غمگینه حتی توی خوش حالی

دلکش صدای بغض عاشق بود گلهای رنگارنگ مون پژمُرد

حتی همایون خسته بود از ساز تنهایی ما هم رغم میخورد

از لاله زار و پل تجریش از کافه های پهلویی دورم

هر لحظه توی رویایی بی رنگم وقتی به این فاصله مجبورم

تهران ما تهران رویایی شهری پر از نور هیاهو بود

با این همه تصویر رنگارنگ تهران غریبه گُم شده در دود

 

do.php