فرابهار

??در این اندیشه بودم که  چرا به رغم فتوا و حکم بالاترین تصمیمم ساز جمهوری اسلامی، مبنی بر حرمت ساخت تسلیحات هسته ای و به رغم پافشاری چندین ساله ایران مبنی بر بهره برداری صلح آمیز از این فناوری، از جمله در تولید انرژی، جهانیان چه پدر کشتگی با ما و آزارمان دارند؟ آیا این دشمنی 5 عضو دائم شورای امنیت، فراگیر است یا تنها ویژه ما است؟ همین پرسش ها موجب شد سرکی به چشم انداز هسته ای جهان بکشم. بنگرید:

 

1-کشورهای دارای هسته ای آسیا 

 

??تنها در آسیا، کشورهای چین، ژاپن، هند، پاکستان، جمهوری کره، جمهوری دمکراتیک خلق کره، پاکستان، تایوان، امارات و اسرائیل ، به ترتیب دارای 59، 35، 29، 28، 16، 7، 6، 4 و 16 نیروگاه فعال هسته ای دارند. در حالی که نیروگاه های ایران 2 تاست؛ یعنی کمتر از 2? آسیا و بس کمتر از 1? در جهان؛

 

2- کشورهای در حال ساخت نیروگاه

 

??چند سالی است که عربستان سعودی، مصر، ترکیه، سودان و اردن، در حال ساخت به ترتیب 16، 4، 4، 4 و 2 نیروگاه هسته ای هستند.‌ یادآوری می شود سودان و اردن ، از دیدگاه قدرت ملی در شمار جهان پنجم به شمار می روند؛

 

3- نیروگاه های هسته ای جهان

 

??تا 2015، مجموع شمار نیروگاه های هسته ای جهان، که در برگیرنده دهها کشور است، بیش از 437 واحد بود.امروزه حدود 15? کل نیروی الکتریکی دنیا از همین راه بدست می آید .‌البته نسبت برق اتمی در کل انرژی جهانی، کمتر از 6/5? است. شگفت آن که بین 2004 تا 2015، تقریبا هر 5 روز یکبار یک نیروگاه کوچک، متوسط و بزرگ هسته ای ساخته و یا بازسازی شده است؛

 

4- پیشینه هسته ای ایران

 

??ایران از دهه 50 سده گذشته(سده 20)، به کمک برنامه "اتم برای صلح" طرح هسته ای شدن برای فعالیت های گوناگون را به کمک آمریکا و آلمان آغاز کرد. بر این پایه قرار بوده ایران در شمار 5 کشور اصلی هسته ای جهان قرار گیرد.ولی پس از پیروزی انقلاب اسلامی، به دلیل مناقشات با جهان وتحریم ها، این برنامه ناتمام ماند. روس ها پس از چندین سال توانستند با تکنولوژی و هزینه سرسام آور پرسش برانگیز، نیروگاه بوشهر را تحویل دهند.

 

?به هر روی نمی دانم راز و رمز این مساله در کجاها نهفته است که ایران پس از نزدیک به 70 سال تلاش برای هسته ای شدن، هنوز برای تداوم فعالیت هسته ای با مخالفت روبرو است؟ چرا دهها کشور دیگر جهان بی کمترین مشکل و به راحتی فعالیت هسته ای را با کمک کشورهای پیشرفته ادامه می دهند، ولی جمهوری اسلامی، از این دیدگاه مورد ظن جهانیان و به ویژه هر 5 عضو دائم شورای امنیت است؟ 

 

?چرا اعتبارجهانی ما ایرانیان در این زمینه، حتی ازکشورهایی چونان اردن، سودان، تایلند، امارات، سعودی و...نازلتر شده است؟ چرا ایران مانند بیش از 40 کشور  جهان، در زمینه تولید انرژی هسته ای ،هنوز از دیدگاه جهانی عرفی نیست؟ کجای کار می لنگد؟ چرا مخالفت ها تنها بر کره شمالی و ایران متمرکز شده است؟ چرا برنامه هسته ای شدن ما، همه وجوه پیشرفت و رفاه مردم را تحت تاثیر قرار داده است؟ چرا نمی خواهیم مانند دیگران عرفی شویم؟ چرا دهها سال است هسته ای شدن ایران، به زخمی مزمن و گندیده تبدیل شده است؟!!!  

 

??به ایران، سرنوشت و ته نوشتش بیندیشیم